by Ik schaam me niet om toe te geven dat ik zelf als een kind voor Kerstmis op de release had gerekend. Nu ben ik meer dan ooit dronken van alles wat Barbie doet. Mijn garderobe is een zee van roze en aqua barbie-meisje is het volkslied van mijn zomer geworden. Het enige wat Barbie nog niet kan, is mijn trainingsroutine.
Dus wat is een beter moment om de archieven door te spitten en de Barbie-dansworkout uit de vroege jaren ’90 uit te proberen? Mattel heeft dit gepubliceerd Dans! Trainen met Barbie In 1992, en hoewel ik het als kind nooit heb gehaald, overtuigde mijn hernieuwde enthousiasme voor Barbie me om het eens te proberen.
De video begint met een korrelige roze disclaimer: ik sta op het punt deel te nemen aan “een veilige, leuke 25 minuten durende routine van lichte dansaerobics voor kinderen van 5 jaar en ouder.” Dat zou een fluitje van een cent moeten zijn, toch?
De camera draait naar Barbie’s kleedkamer waar we de pop voor haar spiegel vinden. Ik ben meteen enorm jaloers op haar outfit: felroze legging gecombineerd met een zwart-wit gestippeld tweedelig pak en bijpassende beenwarmers! Ter vergelijking: ik voel me een beetje underdressed in mijn oversized, door koffie besmeurde slaaphemd.
soortgelijke berichten
Maar als Barbie zich omdraait om met me te praten, realiseer ik me dat iets aan haar een beetje… vreemd aanvoelt. Haar hoofd beweegt heen en weer als een onsamenhangende buiksprekerpop, en haar bevroren, uitdrukkingsloze gelaatstrekken zien eruit alsof ze uit Play-Doh zijn gegoten. Deze rudimentaire versie van Barbie staat ver af van de moderne beelden die we tegenwoordig zien; De Barbie van toen is, nou ja, een beetje griezelig.
Gelukkig geeft deze disfunctionele Barbiepop de teugels over aan Kim, een echte lerares. Kim staat midden op het podium in een studio die er precies uitziet zoals ik me de sportschool in Barbie’s droomhuis had voorgesteld, omringd door een aantal veel jongere ondersteunende dansers. Ik voel me ineens Jennifer Garner 13 ga op 30; Ik heb ruim 20 jaar ervaring met alle andere deelnemers op het scherm.
Kim verspilt geen tijd en begint meteen op te warmen met enkele hoogbenige marsen. De bewegingen in deze fase zijn vrij eenvoudig – meestal zijwaartse stappen, met een paar door cheerleaders geïnspireerde armbewegingen. Ik zie er beschamend hetzelfde uit als hoe ik in de club dans als de margarita’s nog niet helemaal zijn begonnen: ik speel op safe met een onhandige, voorspelbare two-step. De warming-up is echter best vermakelijk. Mijn hartslag is hoger en ik ontspan me met rekoefeningen voor mijn hele lichaam terwijl ik luister naar klassieke electropop uit de jaren 90.
Dit voelt als een goed idee … maar ik word abrupt uit mijn comfortzone geslagen als de eigenlijke training begint. Kim begint met ons door de eerste officiële stap van deze dansroutine te leiden: de Barbie Basic. De camera snijdt naar Barbie, die uitlegt dat we zwaar zullen leunen op deze beweging omdat “het je adem laat halen”. Terwijl ik probeerde het uit te zoeken, werd ik een wazige draaikolk van kronkelende ledematen.
Die hobbelige start zet de toon voor de volgende 10 minuten, die ik in een staat van totale chaos en verwarring doorbreng, om eerlijk te zijn. Kim is een vurige bal van energie die zelfs de meest gemotiveerde SoulCycle-leraren te schande maakt. Ze zoomt door elke beweging met de snelheid van het licht en heeft beperkte verklaringen.
Bij elke nieuwe reeks raak ik de weg kwijt, begin ik te zweten en loop ik herhaaldelijk tegen elk meubel binnen vijf meter aan. Het lijdt geen twijfel: deze routine is technisch veel complexer dan ik me had kunnen voorstellen.
Deze routine is technisch veel complexer dan ik me had kunnen voorstellen.
Ik begin te vermoeden dat de kleine meisjes achter Kim professioneel opgeleide dansers zijn die deze Broadway-standaardchoreografie al maanden oefenen. (Later ontdek ik dat een van hen eigenlijk niemand minder is dan De Jennifer Love Hewitt!) Ze doen allemaal geweldig werk om me te laten zien, dat is zeker.
Ik zie mezelf duidelijk snikken van frustratie als een 10-jarige die probeert het ingewikkelde voetenwerk achter “The Attitude” of “The Bunny Flop” onder de knie te krijgen. Het is gemakkelijk in te zien hoe deze training de gemiddelde tiener snel tot tranen en driftbuien kan leiden – zelfs ik heb moeite om het hoofd koel te houden.
Maar na een paar voorzichtige onhandige pogingen bij elke nieuwe reeks die wordt geïntroduceerd, krijg ik het geleidelijk onder de knie. Als ik eenmaal accepteer dat ik de tape een paar keer moet terugspoelen om een nieuwe move te leren, ben ik in een mum van tijd hot stepping en street tapping met de anderen mee.
Halverwege vond ik eindelijk mijn groove. Ik gooide elk spoor van perfectionisme uit het raam en nu blijf ik dansen met meedogenloze overgave. Ik doe mijn best en speel mijn favoriete sequentie tot nu toe: The Running Man (of liever “The Jammin’ Jogger”). Een golf van pure serotonine overspoelt me terwijl ik begin te schreeuwen: “Fashion statement!” samen met de muziek.
Omdat ik meestal bang ben voor cardio, vond ik deze training een verfrissende verandering ten opzichte van de gebruikelijke. Je zweet je uit zonder het te beseffen omdat je het te druk hebt met het perfectioneren van je bewegingen en het bijhouden van Kim. De hoge energie en nostalgische vibes zijn zo voelbaar dat ze praktisch van het scherm komen.
Je zweet je uit zonder het te beseffen, omdat je het te druk hebt met het perfectioneren van je moves en het bijbenen.
De oefening wordt afgesloten met een freestyle-sectie waar de meisjes op het scherm uit de formatie breken met een reeks pirouettes, sprongen en trappen. Als de training daarmee was begonnen, had ik mijn tv direct uitgezet. Maar nu ik alle remmingen heb doorbroken, heb ik er geen probleem mee om Kims wilde energie bij te houden. Ik dans alsof niemand kijkt en het is heerlijk bevrijdend.
Dat moet ik toegeven Dans! Trainen met Barbie Het werd een behoorlijk emotionele achtbaanrit. Het was fysiek (en mentaal) veel zwaarder dan ik had verwacht, vooral voor een routine bedoeld voor kinderen van vijf jaar en ouder. Maar ik denk dat het kinderen – en volwassen volwassenen zoals ik – een belangrijke les leert: het is prima om te struikelen en fouten te maken, zolang je maar je best doet en onderweg om jezelf lacht.
