Hoe de liefde voor krullen mijn identiteit heeft gevormd

Naar een meisjesschool gaan met kroeshaar en een lichaam dat zich veel sneller leek te ontwikkelen dan de mensen om me heen, was een recept voor een ramp. Toen ik 13 was, moedigde mijn moeder me aan om te beginnen met het steilen van mijn krullen, wat ertoe leidde dat ik wekelijks naar de kapper ging voor behandelingen en daarna zeven dagen bezig was om die steilheid te behouden. Ik kreeg het niet nat. Ik kon het niet laten zweten. Ik kon mijn haar overdag niet opsteken of er te veel op slapen. Mijn krullen waren mijn achilleshiel en ik weigerde iemand te laten zien hoe ongetemd ze er eigenlijk uitzagen. Destijds gaf ik er de voorkeur aan dat de rest van de wereld me zag zoals ik wilde zijn: een weerspiegeling van de blonde, magere meisjes die door de kantine stuiterden alsof ze de hoofdrolspelers waren in hun eigen tv-programma’s. Ik voelde me te groot en ging ervan uit dat de rest van de wereld mij ook te groot vond. Dus maakte ik mezelf kleiner en rechter.

Toen ging ik naar de universiteit en er gebeurden twee dingen. In het eerste jaar ben ik gaan kijken Seks en de stad, en leerde de krullen van Carrie Bradshaw waarderen als onderdeel van haar persoonlijkheid (ze was ook een schrijver, wat ik heel graag wilde zijn) – hoewel ik er niet helemaal was met mijn eigen haar. Toen, in het tweede jaar, ontdekte ik dat ik homo was. Ik ben dankbaar dat uit de kast komen een vrij soepel proces voor mij was (en gelukkig ging ik naar een universiteit die eigenlijk riep: “Vergeet je regenboog niet mee te nemen naar de klas!”), en terugkijkend is het volkomen logisch. op dit punt begon mijn relatie met mijn krullen te veranderen. Door de ene waarheid bloot te leggen, kon ik me aanpassen aan een andere, en ik begon me meer op mijn gemak te voelen als ik mijn haar natuurlijk droeg. Ik was er nog niet helemaal, maar ik kwam steeds dichterbij.

soortgelijke berichten

Toen ik afstudeerde, was mijn haar kort geknipt en opgekruld (waardoor ik, ja, zelfs meer op mijn vader leek). Het zou nog een paar jaar duren voordat ik me volledig kon identificeren met mijn identiteit, maar terwijl ik worstelde met het uitzoeken hoe ik mijn lichaam moest kleden en comfortabel moest zijn met grotere borsten en bredere heupen, experimenteerde ik met wat het betekende voor wie ik was. Omdat ik minder tijd besteedde aan het temmen van mijn krullen, had ik meer tijd voor introspectie, schrijven, boeken lezen en buiten zijn. In plaats van met mijn haar te vechten, zocht ik naar manieren om delen van mijn persoonlijkheid te laten zien: ik kreeg een paar tatoeages, liet kraakbeenpiercing zetten, droeg felle kleuren en verfde zelfs mijn haar rood. In haar bestseller ongetemd, Glennon Doyle schrijft: “Als een vrouw eindelijk leert dat het onmogelijk is om de wereld te plezieren, is ze vrij om te leren hoe ze zichzelf kan plezieren.” En dat was zeker het geval met mij.

Zoals zoveel mensen die tijdens de lockdown van 2020 gedwongen werden afstand te nemen van hun stylisten, veranderde ook mijn relatie met mijn haar tijdens de quarantaine. Tijdens de maanden van stilte werd mijn haar langer en vierde ik kleine mijlpalen zoals het opsteken in een paardenstaart. Ik heb het zelf maar één keer geknipt, maar het voelde anders – het was alsof ik besefte dat het knippen van mijn haar een manier voor mij was om afstand te nemen van mezelf en uit te voeren wat ooit was Wat een ritueel was geweest, voelde nu als iemand passen andermans haar op mijn identiteit in de hoop dat het me zou helpen de mijne te vinden.

Nu vertelt mijn partner (ook een vrouw met krullend haar) me vaak hoeveel ze van mijn haar houdt, en ze geeft me altijd een mooi gevoel terwijl ik leun tegen de dikke, wilde en (sommige dagen) weerbarstige aard. Ik heb het de afgelopen maanden keer op keer laten groeien, experimenterend om te zien hoe lang ik het kan houden zonder dat het me tegen de muur drijft of urenlang onder de douche moet ontwarren. En in de loop van het proces is mijn haar een verlengstuk van mijn persoonlijkheid geworden: levendig, sterk en veerkrachtig. Na jarenlang geprobeerd te hebben om op iedereen te lijken, lijk ik eindelijk op mezelf. En ik ben precies wie ik wil zijn.