by Volgens de Centers for Disease Control and Prevention is in-vitrofertilisatie (IVF) de meest gebruikelijke medische procedure voor onvruchtbaarheid en treft één op de 12 vrouwen in de vruchtbare leeftijd. Zelfs als je je onderzoek hebt gedaan en weet wat het betekent – een reeks procedures waarbij eicellen uit iemands lichaam worden verwijderd, met sperma worden bevrucht om embryo’s te maken en vervolgens weer in de baarmoeder worden geïmplanteerd – kan één factsheet je alleen zoveel vertellen.
Hier deelt Diane (achternaam niet opgegeven) haar ervaring met IVF. Van de fysieke en emotionele impact tot de kosten die het heeft gekost, niets houdt haar tegen.
De grote beslissing
Ik was 19 toen mijn man en ik trouwden – een heel jonge bruid. Hoewel we nooit actief actie hebben ondernomen om zwangerschap te voorkomen, zijn we pas officieel begonnen met proberen zwanger te worden toen we 24 jaar oud waren. We hebben het ongeveer twee jaar geprobeerd. Ik zou letterlijk zwangerschapstests in bulk kopen bij Amazon, maar elke keer dat ik een test deed, was het resultaat negatief. Ik heb eindelijk een positieve test.
Ik was zo opgewonden dat ik na twee jaar proberen eindelijk zwanger werd. Ik had verschillende van mijn andere vrienden zo snel zwanger zien worden; Ik wist niet waarom het voor haar zoveel makkelijker was dan voor mij. Ik ging naar de kliniek om te bevestigen dat ik echt zwanger was, maar mijn test daar was negatief. Die dag kreeg ik in de kliniek de diagnose polycysteus ovariumsyndroom (PCOS), een van de meest voorkomende oorzaken van onvruchtbaarheid.
soortgelijke berichten
Omdat mijn man en ik ondanks onze relatief jonge leeftijd al een aantal jaren probeerden zwanger te worden, stelde de arts van de kliniek voor om naar een vruchtbaarheidsspecialist te gaan. Ten eerste stelde de vruchtbaarheidsdokter voor dat we zouden proberen vruchtbaarheidsmedicijnen te nemen die zijn ontworpen om me vaker te laten ovuleren (mensen met PCOS hebben vaak een onregelmatige cyclus) en zo de kans om zwanger te worden te vergroten. Toen dat na een jaar met de medicijnen niet werkte, stelde hij kunstmatige inseminatie voor. Maar het proces leek zo verwarrend en moeilijk. Veel van waar hij het over had – verse cycli (wanneer de beste embryo’s drie tot vijf dagen na verzameling in de baarmoeder worden geplaatst), ingevroren cycli (wanneer de ingevroren embryo’s van een eerdere verse IVF-cyclus worden ontdooid en vervolgens teruggeplaatst in de baarmoeder), cryopreservatie (eieren invriezen voor later gebruik) – ik begreep het gewoon niet. Het was geweldig.
“Het was allemaal zo overweldigend dat mijn man en ik een jaar hebben gewacht om te beslissen wat we zouden doen.”
Dan was er de prijs, die kan variëren van $ 20.000 tot $ 30.000, afhankelijk van verschillende factoren, zoals de injecteerbare medicijnen die nodig zijn om het ophalen van eieren een kickstart te geven. En het was ook niet gegarandeerd dat het zou werken. Het was allemaal zo overweldigend dat mijn man en ik een jaar hebben gewacht om te beslissen wat we zouden doen. Gedurende deze tijd probeerden we nog steeds op natuurlijke wijze zwanger te worden zonder succes.
Gedurende deze tijd heb ik onderzocht of er organisaties waren die konden helpen met de kosten, maar geen van deze werd gedekt door onze verzekering. Mijn man is in actieve militaire dienst en ik las dat de Reproductive Medicine Associates van New Jersey, waar we wonen, IVF voor militaire paren financiert. Ze stemden ermee in om de meeste van onze uitgaven te dekken, behalve voor medicatie, die in totaal $ 5.000 bedroeg, en de voortdurende opslag van ingevroren embryo’s, die in totaal $ 1.200 per jaar bedroeg. Dit was een grote opluchting voor ons en we besloten door te gaan met IVF. Ik had mijn eerste afspraak in september 2016 toen ik 28 jaar oud was.
Injecties en veel (veel) doktersafspraken
De dokter voerde eerst tests uit om er zeker van te zijn dat zwangerschap mijn lichaam op geen enkele manier in gevaar zou brengen, aangezien PCOS al het risico op een miskraam, pre-eclampsie en zwangerschapsdiabetes verhoogt. We ontdekten dat ik een onverklaarbaar snelle hartslag had, tachycardie genaamd. Ik moest gedurende drie dagen uitgebreide harttesten en een ECG ondergaan om er zeker van te zijn dat de stress van de zwangerschap geen probleem voor mijn hart was. De cardioloog gaf me voorlopig toestemming om door te gaan met de procedure.
Nu was ik officieel klaar om met IVF te beginnen. De eerste stap was om me dagelijks verschillende injecteerbare medicijnen te geven om mijn lichaam voor te bereiden op het ophalen van eieren. Een daarvan was follikelstimulerend hormoon (FSH), dat de groei van eieren stimuleert. De tweede, humaan menopauzaal gonadotropine (hMG), stimuleert ook de eicelgroei en wordt vaak gegeven aan vrouwen met PCOS. En de derde remedie, Cetrotide, verhinderde natuurlijke ovulatie, die ik naast de andere twee ongeveer vier dagen nam.
Ik moest ze twee weken lang elke dag in mijn maag injecteren, wat net zo leuk is als het klinkt. Ik was een beetje bang toen ik het voor het eerst deed, maar ik moest er gewoon overheen komen. Ik wilde mezelf de injecties kunnen geven omdat mijn man een onregelmatig werkschema had en niet altijd thuis was om me te helpen. Twee nachten moest ik om 23.30 uur een van de opnames maken, dus ik moest opblijven om mezelf te trakteren, ook al was ik uitgeput.
Gedurende die twee weken ging ik bijna elke dag naar de dokter om te controleren of de eierzakjes goed groeiden, wat gebeurde met behulp van een echografie. De dokter telde de eieren bij elke afspraak om te weten wanneer het tijd was om de productie te stoppen, wat bij mij ongeveer twee weken duurde. Daarna kreeg ik nog een injecteerbaar medicijn om de ovulatie te stoppen, zodat het ophalen van de eicellen kon worden gedaan.
Als dit allemaal tijdrovend klinkt, was het dat ook. Zo erg zelfs dat ik mijn baan als veterinair technicus heb opgezegd om me uitsluitend op IVF te concentreren. Veel vrouwen kunnen dat niet, dus ik heb veel geluk dat ik het wel heb kunnen doen.
eieren krijgen
Na de twee weken van injecties had ik een afspraak met mijn arts voor het ophalen van de eicellen, waar de levensvatbare eieren worden opgehaald. Ik zat daar in mijn ziekenhuisjas te wachten op de dokter en alle emoties van wat ik doormaakte, spoelden gewoon over me heen. Ik voelde me overweldigd en zo wanhopig – en nog ver verwijderd van concrete resultaten. Gelukkig was mijn man bij me en hielp me kalm en gefocust te blijven bij elke belangrijke doktersafspraak, ook deze belangrijke. Gedurende deze tijd voelde ik me zo emotioneel dat mijn bloeddruk daalde en ik bijna flauwviel.
Ik was verdoofd voor het ophalen van de eicellen, maar eigenlijk steekt de dokter een naald door de vaginawand en zuigt de eieren uit de ovariële follikels. Toen ik wakker werd, vertelden ze me het aantal eieren dat ze konden ophalen: 16. Ik voelde me opgelucht maar toch bezorgd. Er was nog steeds een kans dat geen van hen embryo’s zou worden. Het hele IVF-proces voelde alsof ik van de ene zorg naar de andere ging.
Na een week wachten belde de dokter en zei dat van de 16 eicellen vier embryo’s (bevrucht met het sperma van mijn man) het blastocyststadium hadden bereikt, het ontwikkelingsstadium dat wordt aanbevolen voor succesvolle implantatie. De resterende embryo’s waren ofwel gestopt met ontwikkelen, waren nooit met succes bevrucht of waren niet volwassen genoeg om embryo’s te worden. Weer voelde ik een mengeling van opluchting en angst. De embryo’s werden verzonden voor genetische tests om er zeker van te zijn dat ze geschikt waren voor terugplaatsing en alle vier kwamen normaal terug.
“Het hele IVF-proces voelde alsof ik van de ene zorg naar de andere ging.”
Toen kwam er een wachtspel. Ik moest nog één menstruatiecyclus wachten voordat ik met progesteron begon, dat ik tijdens het eerste trimester moest innemen om de zwangerschap in stand te houden. De mijne kwam natuurlijk niet op tijd. (Bedankt, PCOS.) Maar een paar weken later kwam het eindelijk en kon ik beginnen met het innemen van mijn medicatie en een afspraak maken om een embryo in mijn baarmoeder te laten implanteren.
Het telefoontje dat alles veranderde
Ik had mijn doktersafspraak voor de embryotransfer op 5 februari 2017. Ze hebben een van de embryo’s in mijn baarmoeder overgebracht in de hoop dat het zich in de baarmoederwand zou nestelen en zich tot een foetus zou ontwikkelen. Om dit te doen, gebruikten ze een grote katheter die over mijn baarmoederhals werd gevoerd en vervolgens werd het embryo van de katheter naar de baarmoeder overgebracht. Ik was de hele tijd wakker; Het voelde aan als een uitstrijkje, alleen pijnlijker. Mijn man en ik hadden de andere drie embryo’s ingevroren.
Negen dagen later, op Valentijnsdag, ontdekte ik dat ik zwanger was. Toen het telefoontje kwam, was ik zo nerveus dat ik mijn man mijn mobiele telefoon gaf om zelf met de dokter te praten. Ik was zwanger van een kleine jongen – wat we al vroeg wisten uit de genetische tests. Mijn man en ik omhelsden elkaar en huilden. Het was allemaal zo emotioneel. ik was Eindelijk zwanger.
Daarna was mijn zwangerschap als een droom; Afgezien van een beetje ochtendmisselijkheid in het tweede trimester, verloopt alles voorspoedig. Tijdens de zwangerschap was ik gewoon zo dankbaar en kon ik niet geloven dat het gebeurde. Natuurlijk was ik nog steeds bang dat er iets mis zou gaan en ik maakte me zorgen totdat ik mijn baby in mijn armen hield toen het op 31 oktober 2017 werd geboren.
Mijn man en ik halen het meeste uit het ouderschap en gaan eigenlijk terug naar IVF met een ander embryo. Deze keer was de prijs $ 10.000. We hebben een inzamelingsactie gehouden waaraan veel van onze vrienden en familieleden hebben bijgedragen, waardoor we de kosten konden dekken. Ik hoop echt dat het weer goed komt, maar zelfs als dat niet zo is, ben ik zo dankbaar dat ik mijn zoon heb.
Terugkijkend op de hele ervaring, zou ik willen dat ik niet zoveel nadacht over het grote geheel, hoe verrassend het ook mag klinken. Het hele proces is zo overweldigend dat het gemakkelijk is om je zorgen te maken of het gaat werken of niet. Deze keer concentreer ik me stap voor stap. Het is ook belangrijk om mensen in je leven te hebben die je tijdens het proces emotionele steun kunnen bieden, of het nu een steungroep is, een online steungroep, je partner, familie of vrienden.
IVF is niet gemakkelijk, zowel fysiek als emotioneel. Maar uiteindelijk ben ik zo blij dat ik het gedaan heb. Daarom doe ik het weer.
Zoals Emily Laurence werd verteld.
Dit zijn de vruchtbaarheidsmythes waarvan artsen willen dat vrouwen niet meer geloven. Plus het oordeel over hoe genetica uw kansen om zwanger te worden beïnvloedt.
